İnsan bazen ne hissedeceğini bilemez ya; coşku, histeriye kaçan heyecan, özleme sarılan mutluluk... Bugün her şeyden önce var olduğum, var olmayı bilebildiğim için öylesine mutluyum...
Budapeşte'nin Kale Bölgesi'ni gezerken her adımda varlığımı içime çektim çünkü. Her nefesim apayrı bir soluk, karıştı eskilliğe; o müthiş kaleye, Matyas Kilisesi'ne... Dokununca ahşap, koklayınca ahşap minik Macar dükkanlarına, ihtişam denilenin ne denli uçsuz ya da aslında tanımlanamaz olduğunu anlamamı sağlayan binalarına, çeşmelerine bakarken; parklarına, enli boylu Barok sokaklarına, caddelerine adım atarken öylesine yavaş hareket etmek istedim... Zamanı durdurmak, dünyayı durdurmak. Yaşamı tam o anda dondurmak; çünkü bir masalın içine çekilivermişim ansızın. Gökyüzüne seğiren kuleler, kulağıma çalınan flüt ezgileri.. Bir kaynaktan fışkıran tatlı su gibi; etrafı besliyor. Nedense bana üstattan "A Midsummer Night's Dream" i anımsatıyor her şey. Zaman denilen bozuma uğramış burada çünkü. Ve ben kale duvarlarından birine yaslanmış ne hissettiğimi tümüyle algılamaya çalışarak yüzümün iki parçaya ayrıldığını biliyorum sessizce; gülümse ve ağla... Burayı görmekten, burada uzun süre yaşıyor olacağımdan öylesine heyecanlanmıştım. Hayatımda da böylesi karma duygularla besleniyorum nicedir; her bir hücremi doyasıya hissetmek istediğimi anladığım günden bu yana düşünsel algılarım kapılarını istemsiz genişlettti sanırım. Ama Budapeşte'de geçirdiğim bu ilk haftam yaşamı nedense yeniden keşfediyor hissi verdi bana çoğunlukla. Nicedir aynı yerde kapalı kalmışlığın hesabı bu belki de... Elimi, yüzümü, onca yol tepen ayaklarımı yeniden keşfediyorum; kendime hep yeniden başlıyorum şu sıralar. Şehrin her sokağına girip çıkmakla daha da yakınlaşıyorum kendimle, Tuna'nın gözü Budapeşte'yle, şehrin insanlarıyla...
Ve bugün: Bir ülkenin, bir kültürün kenarında kalmayıp yakınına elini uzatabilmek. "Budapeşte Şarap Festivali-2008" bu özel kapıyı da araladı bana. Hayatımın en keyifli, en masum saatleriydi Royal Palace ve Kale Bölgesi'nde sabahtan gecenin hafif ayazlarına değin süren... keşfetmenin hazzına örtülü Festival. En masum... Tamamen yeniden doğmuş gibiydim çünkü; zihnimde ne tek bir düşünce, ne de bedenimde, ruhumda onca birikmişlik... Bir kültüre akıttım kendimi sadece; bilmedigim diline, kendime yakın bulduğum müziğine, geleneksel danslarına, renkli kıyafetlerine, çocuklarına, kadınlarına, adamlarına, yürüyüşlerine, salınışlarına, sevinçlerine, sarhoşluklarına...
Gece ansızın soğurken...ayaz, hafifliğini ağırlaştırıken, Kale'yi çepeçevre saran duvar diplerinden aşağıya öylece salınarak yürürken... birden bulunduğum noktada duruverdim ve şehir ışıklarının bana neler vaad ettiğine bakakaldım; bir yanımda The Chain Bridge-Zincirli Köprü bir yanımda ondokuzucu yüzyılın yaşayan gotik binası Parliament-Parlement Binası, köprüler, karanlığı delen görkemli kiliseler, kuleler, ayın yansıyan sarı-beyazına kesik "yeşilmişik" ince akıntılarıyla Tuna...Oracıkta, bulunduğum o noktada, geceden esen rüzgâr artık beni üşütürken sıcak bir yere girip geceyi “Hosszú kávé"--bildiğimiz yoğun, siyah sütsüz kahve- ile sonladırmak...kahvenin o yoğun ve buruk tadını... güzel tadını...
Evet, bütün bu güzelliklerin ardında...Bir yanım hafif de olsa buruktu; çünkü sen... sen de yanımda olmalıydın Aykut... Özellikle bugün.
Ama nasılsa göreceğiz... Birlikte....
1 yorum:
Ne kadar derinden, ne kadar ince anlatmışsın uzaklarda yaşadğın, hissettiğin bu yalnızlığı, mutluluğu bir yandan özlemi... Özel bir şehirde özel bir insanın görsel hafızası ile şiirsel anlatımı kelimeler ile vuruyor insanı kalbinden. O güzel şehirde birlikte gezmek dileği ile....
Yorum Gönder